Nieznajomy

Tytuł: Nieznajomy
Autor: Shunrei
Typ: AU, obyczaj
Rated: PG

Wczesna jesień, drzewa zaczęły przeobrażać się w bajkowe malowidła,

jak zwykle o tej porze spacerowałam po parku z głową w chmurach.

Słuchawki w uszach, zamknięta w swoim wyimaginowanym świecie, liście

pod nogami szeleściły w rytmie ulubionej piosenki. Nawet nie zauważyłam

kiedy telefon wyślizgnął mi się z kieszeni, niczego nie świadoma

wróciłam do domu, w pokoju ogarnęła mnie panika - Boże!! Gdzie mój

telefon!?- gorączkowo myślałam w którym momencie spaceru mogłam go

zgubić, wróciłam do parku. Poszukiwania zajęły mi dobre 3 godziny, bez

skutku. Zrozpaczona, zrezygnowana i przemoknięta pierwszym tej jesieni

deszczem  wróciłam do przytulnego domu.

- W telefonie był adres, może jakimś cudem znajdzie go ktoś uczciwy?-

myślałam leżąc na łóżku, chwilę później usłyszałam ciche

pukanie do drzwi, byłam w domu sama, myśląc że tata znowu zapomniał

kluczy otworzyłam drzwi w jeszcze mokrych włosach i przemokniętej

białej koszulce.

- Tato znów zapo....- moim oczom ukazał się przystojny chłopak, jego

oczy lśniły nieukrytą ciekawością

- Na zdjęciach wyglądasz nieco inaczej, w mokrych włosach też

wyglądasz ładnie - zaczął rozmowę, w pierwszej chwili pomyślałam

sobie że to jakiś psychopata, przestraszona zamknęłam drzwi na klucz i

pobiegłam do pokoju, chciałam chwycić za telefon i zadzwonić na

policję ale oczywiście nie mogłam - telefon leżał gdzieś w liściach

albo w czyichś brudnych łapach...Chciałam wyjść tylnymi drzwiami i

pobiec do sąsiadów prosząc o pomoc, otworzyłam je po czym zaczęłam

biec co sił w nogach, po może dwóch metrach wpadłam na przeszkodę.

- Nie pamiętam żeby tu było drzewo! - pocierając bolące czoło

próbowałam złapać oddech

- Przepraszam nie chciałem Cię przestraszyć, a już tym bardziej nie

chciałem zafundować Ci siniaka...

- Pomocy! Zboczeniec! Ratunku - zaczęłam krzyczeć ile sił w płucach ,

prawie zapomniałam że on tu nadal się gdzieś czai! Nie wpadłam na

drzewo tylko na niego! Chciałam zacząć krzyczeć głośniej, już

nabrałam powietrza by wydać z siebie głośniejszy dźwięk gdy poczułam

że coś zatyka mi buzie

- Mhmhmhmhhhmh- próbowałam coś powiedzieć, bez skutku

- Hej mała, nie panikuj nic Ci nie zrobię...odsłonie Ci usta jeżeli

obiecasz że nie będziesz krzyczeć dobrze?

- Mhm

- Przepraszam za to przy wejściu i za czerwone czoło, naprawdę nie

chciałem Cię przestraszyć. Jestem Dylan, znalazłem to, wpisany był

adres więc postanowiłem Ci go zwrócić, wybacz że przejrzałem

zdjęcia, swoją drogą te w bikini są całkiem niezłe - posłał mi

szyderczy uśmiech wymachując mi telefonem przed nosem

- Ej! Tam nie ma żadnych zdjęć w bikini!- Odkrzyknęłam oburzona,

zatkał mi znowu usta

- Obiecałaś nie krzyczeć, na żartach się nie znasz? Proszę, oddaję

zgubę - wsunął mi telefon do kieszeni, nie wiedziałam co powiedzieć

siedziałam tak na mokrej trawie z włosami opuszczonymi na twarz i

zastanawiałam się co do diabli się tu dzieje, chłopak chyba zauważył

moje zmieszanie bo z jego twarzy zniknął uśmiech- No dobrze...lepiej

pójdę, naprawdę ładnie Ci w mokrych włosach, ale z uśmiechem też nie

jest źle, nie jesteś zła że spisałem sobie Twój nr? Mam nadzieje że

dasz się gdzieś zaprosić

- Mam iść gdzieś z Tobą? Jesteś pewnie taki sam jak inni, zależy Ci

tylko na jednym. Zboczeniec!

- Ej ej, nie tak prędko, chodź ze mną jutro na spacer to się przekonasz

czy jestem jak inni, zadzwonię - rzucił na odchodne, patrzyłam jak

znikał. Wróciłam do pokoju zastanawiając się co się przed chwilą

wydarzyło, zostałam zaproszona przez jakiegoś palanta na spacer, okey

może i był przystojny ale...iść czy nie iść? Nie będąc pewna co

przyniesie jutro poszłam zrobić kolację, ustawiając Vivie i szykując

kanapki omal nie odcięłam sobie palca. Nie wierzyłam własnym

oczom...Chłopak który jeszcze przed paroma chwilami stał nade mną w

moim ogrodzie teraz śpiewał jedną ze dość znanych piosenek...Czy to

aby nie był sen...?

Poranek był cudowny, słońce delikatnie wkradało się przez do połowy

zasłonięte żaluzje i łaskotały mnie w twarz, obudziłam się w błogim

nastroju, z wielkim uśmiechem na twarzy, nie zauważyłam że ktoś siedzi

w fotelu naprzeciwko mojego łóżka

- Wstawaj śpiochu, wiesz która jest godzina? - usłyszałam męski

dźwięczny głos

- Ej, co Ty tu robisz?! - mój brat przeglądał moje stare gazety -

Wynocha! Nikt nie nauczył Cię pukać?!

- I tak nie słyszałaś, mama mówi że masz zejść na obiad -

przeciągając się wyszedł zostawiając mnie samą, na obiad?!

Spojrzałam na zegarek, dochodziła 14. Zeszłej nocy nie mogłam zasnąć

ciągle rozmyślałam nad tamtym chłopakiem, chociaż sądząc po ilości

przespanych godzin to równie dobrze mógł być faktycznie tylko chory

sen. Spojrzałam na telefon, nikt nie dzwonił. Tak to był zdecydowanie

sen. Poszłam do łazienki, wzięłam prysznic, codzienne przygotowanie

siebie oraz włosów zajęło mi jakieś 20 minut, położyłam się z powrotem na łóżku pogrążona w marzeniach o karierze rockmanki

- Mała! Obiad!

- Już idę, idę - już chciałam wstać gdy poczułam, że łóżko

zaczęło wibrować, podniosłam telefon. Wyświetlacz pokazywał nieznany

mi numer - Słucham?

- Cześć. Tu Dylan, pamiętasz mnie z wczoraj? Nieźle sobie przeze mnie

zdarłaś gardło

- Ah, to Ty, tak niestety pamiętam. Chciałeś czegoś? - powiedziałam

oschłym tonem, jednak nie śniłam.

- Spotkajmy się za 20 minut w parku przy starym dębie, jestem pewien, że

wiesz o którym mówię... - dobrze wiedziałam o jakim drzewie mówił

Dylan, spędzałam tam sporo czasu, lubiłam rozmyślać w spokoju - OBIAD!!

- w tle słychać było moją mamę.

- Dobrze, będę o ile obiecasz, że dasz mi później spokój

- Będę czekał - rozłączył się, poszłam do kuchni, próbowałam

skoncentrować się na makaronie, dzisiaj ewidentnie robił mi na złość,

z mojego dobrego humoru oraz spokoju nie pozostał nawet najmniejszy ślad.

Obiad zjadłam w niecałe 10 minut, wróciłam do siebie -  Co

robić...pójdę i mogę żałować ale z drugiej strony...strasznie chce

znowu zobaczyć jego oczy - nie mogłam przestać o nim myśleć.

Postanowiłam ubrać się na luzie, dżinsy, tunika, vansy. Rozpuściłam

włosy, jeszcze odrobina perfumu, poprawiłam makijaż. Wyszłam z domu -

Pewnie się spóźnię, jeśli poczeka to chyba mu jednak zależy na

spotkaniu...Byłam prawie na miejscu, denerwowałam się, nawet nie wiem

dlaczego, przecież go nawet nie znałam. Stał oparty o stary dąb,

wyglądał mega seksownie, nawet nie wiedziałam że przystanęłam z

szeroko otwartą buzią - o nie! Zauważył mnie! Już po mnie...

- Cześć śliczna, bardzo ładnie dzisiaj wyglądasz, warto było Cię

obserwować

- Słucham? Obserwowałeś mnie?

- Nie zrozum mnie źle...zauważyłem Cię tutaj, pod tym drzewem parę

tygodni temu, spodobało mi się jak patrzysz na niebo, na liście, jak

zamykasz oczy i poruszasz rytmicznie całym ciałem, nie mogłem oderwać

od Ciebie oczu, wczoraj znowu Cię tu zauważyłem, chciałem do Ciebie

zagadać ale nie słyszałaś jak Cię wołałem, gdy wypadł Ci telefon

uznałem że to dar z niebios bo wreszcie będę miał jak się do Ciebie

zbliżyć. Nie jestem jak inni, nie interesuje mnie Twoje ciało tylko

Twoja osobowość, chciałbym Cię bliżej poznać, proszę nie odbieraj

mi tej szansy - nie wiedziałam co powiedzieć, czyżbym się myliła.

Zamknęłam na chwile oczy, chciałam szybko sobie wszystko to poukładać,

poczułam oddech na swojej szyi. Otworzyłam oczy, jego usta znajdowały

się zaledwie parę cm od moich. Serce zaczęło bić mi szybciej, oddech

przyspieszył. Dylan tylko lekko się uśmiechnął. Musnął moje usta po

czym oddalił się. Poczułam rozczarowanie rozpływające się po całym

moim ciele, nie wiadomo dlaczego zachciało mi się płakać.

- Nie wiem co powiedzieć, ja naprawdę nie wiem co mam powiedzieć -

miałam totalną pustkę w głowie, dziwne kucie w okolicach serca

sprawiło że oczy zaczęły mi łzawić, nie chciałam by widział że w

dziwny i niezrozumiały dla mnie sposób zaczęło mi zależeć.

Odwróciłam się i zaczęłam powoli zmierzać w stronę domu. Miałam

wrażenie że Dylan się poddał, że zrezygnował, coraz bardziej czułam

to głupie kłucie w sercu. Ogarnij się! - myślałam z całych sił

starając się pohamować cieknące łzy. O mały włos znów bym na niego

wpadła, stał teraz przede mną, miał zmieszanie wymalowanie na twarzy,

miałam ochotę wybuchnąć płaczem. Chłopak widząc co się dzieje mocno

mnie do siebie przytulił, pocałował w czoło.

- Spokojnie, jeśli nie chcesz bym dalej zabierał Ci czas to powiedz, ale

nie płacz.

- Nie o to chodzi - wykrztusiłam przez łzy, podniósł moją twarz tak

bym widziała jego oczy

- Nie wiem dlaczego ale czuje że jesteś dla mnie wyjątkowo ważna,

nadzwyczajna, wyjątkowa, obiecuje że postaram się Cię nie zranić...

- Tak, ja też nie wiem dlaczego nie potrawie przestać o Tobie myśleć

- No widzisz, uśmiechnij się -  posłał mi czarujący uśmiech po czym

pocałował mnie, namiętnie, tak jakby był to pierwszy i ostatni

pocałunek w jego życiu, nogi się pode mną ugięły - Spokojnie, nigdzie

się nie wybieram, będę teraz Twój, jeżeli tylko zechcesz...

- Dlaczego ja? Przecież możesz mieć każdą, jesteś sławny masz

talent, możesz mieć najpiękniejsze dziewczyny pod słońcem więc

dlaczego ja?

- Bo miłość nie wybiera - Znów pocałował mnie w ten wyjątkowy

sposób, będąc w jego ramionach czułam że to właśnie w tych ramionach

chce spędzić swoje życie.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

To opowiadanie napisała moja siostra Shunrei. Chciałybyśmy podziękować Shunrei za pozwolenie opublikowania tego opowiadania :)
Pamiętajcie o komentowaniu ;)

KRIS